“Please stay motivated and be happy of who you are!”
សន ចាន់ថ្លៃ
ស៊ន ចាន់ថ្លៃជាស្ត្រីម៉េម៉ាយម្នាក់មានអាយុ ២៥ ឆ្នាំរស់នៅខេត្តសៀមរាបជា មួយកូនប្រុស។ ចាន់ថ្លៃកើតមកក្នុងសភាពដាច់ដៃឆ្វេងពាក់កណ្តាល ដាច់ ម្រាមដៃពីដៃស្តាំរបស់នាង ហើយគ្មានម្រាមជើងនៅជើងខាងឆ្វេង។ នាង បានឈប់រៀននៅថ្នាក់ទី ១២ ដើម្បីជួយផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពគ្រួសារនៅពេល ដែលពួកគាត់ជួបនូវបញ្ហាហិរញ្ញវត្ថុ។ នាងបានទៅខេត្តស្ទឹងត្រែង និង ប្រទេសថៃដើម្បីធ្វើការនៅកន្លែងចម្ការកៅស៊ូ។ ម្ដាយ បងប្អូន អ្នកគ្រូ និង សមាជិកនៃសហគមន៍របស់នាងបានគាំទ្រនិងតែងតែលើកទឹកចិត្តនាងជារឿយៗដោយសារតែភាគច្រើនចាន់ថ្លៃ ត្រូវទទួលរងការសម្លុត និងមើល ងាយថានាងមិនអាចធ្វើអ្វីបាន។ ទោះយ៉ាងណាក្តី នាងយល់ថាការអប់រំ បានជួយឲ្យប្រជាជនក្នុងសហគមន៍របស់នាងបានយល់ដឹងពីគុណវិបិត្តនៃការរើសអើងទៅលើជនដែលមានពិការភាព និងចាប់ផ្តើមទទួលយកបាន ច្រើននៅក្នុងសហគមន៍របស់នាង។ នាងជឿជាក់ថា ជិវិតនៅមានដំណើរ វែងឆ្ងាយហើយវិស័យការងារ គួរតែគិតគូរឲ្យកាន់តែច្បាស់ទៅលើជំនាញ និងសមត្ថភាពរបស់បុគ្គលម្នាក់ៗ។
“ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានបញ្ចប់ការសិក្សានៅវិទ្យាល័យខ្ញុំបានក្លាយជាគ្រូបង្រៀន សិស្សថ្នាក់ទី ៣ ដោយសារតែពិការភាពខ្ញុំបានបាត់បង់ការងាររបស់ខ្ញុំមួយ ឆ្នាំបន្ទាប់ពីនោះ។ ខ្ញុំចង់ធ្វើការនៅរោងចក្រប៉ុន្តែពួកគាត់ តែងបដិសេធ ដោយសារតែភាពពិការរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំច្រើនតែអង្គុយយំហើយចង់សម្លាប់ខ្លួន ប៉ុន្តែខ្ញុំបានគិតទៅដល់អ្នកផ្សេងទៀតដែលមានជីវិតលំបាកជាងខ្ញុំ។”
Sorn Chantlai
Sorn Chantlai is a 25 year-old single mother living in Siem Reap with her son. Chantlai was born with half of her left hand,fingers missing from her right hand, and no toes on her left foot. After finishing grade 12 she worked as teacher for 1 year, but lost her job due to discrimination. When her family ran into financial issues, she was unable to find work close to home and she moved to Stueng Treng and then Thailand to work on a rubber tree farm. Chantlai has had to face people bullying her and telling her she is incapable of doing anything, but, her mother, siblings, teachers and members of her community have been supportive and tried to cheer her up. Chantlai, believes that education helps to fight discrimination against people with impairments and feels more accepted in her own community. She believes there is still a long way to go and that the employment sector must be more considerate of the skills and abilities of each individual.
“After I graduated from high school I became 3rd grade teacher, but due to living with disability I lost my job one year after. I wanted to work at the factory but they denied due to my disability. I often cry and wanted to committed suicide but I thought about other who have harder life than I am.“
គូ ណន
គូ ណន មានអាយុ ៣០ ឆ្នាំនិងរស់នៅជាមួយបងប្អូនបង្កើតចំនួន ៦ នាក់នៅស្រុក ស្រីស្នំក្នុងខេត្តសៀមរាប។ កាលពីនាងនៅក្មេង មានឆ្កែមួយក្បាលមកខាំត្របាក់ មុខរបស់នាង ដោយលទ្ធផលនំាភ្នែកខាងឆ្វេងរបស់នាងត្រូវពិការភ្នែក។ ណន បានប្រឈមមុខនឹងការរើសអើងយ៉ាងខ្លាំងនៅក្នុងសហគមន៍របស់នាងជាពិសេស ក្នុងចំណោមកុមារដ៏ទៃទៀត។ នាងត្រូវទទួលរងការវាយតម្លៃមិនល្អនិងមានការ សើចចំអកចំពោះការដែលភ្នែកនាងមានសភាពបែបនេះ។ យ៉ាងណាមិញ ឪពុក ម្តាយរបស់នាងបានគាំទ្រនាងហើយបានព្យាយាមស្វែងរកវេជ្ជបណ្ឌិត ដើម្បីធ្វើ ការវះកាត់ភ្នែករបស់នាង។ ទោះបីជាគ្រូពេទ្យទាំងអស់បានបដិសេធមិនធ្វើការវះកាត់ ព្រោះពួកគាត់ខ្លាចការវះកាត់នោះអាចបំផ្លាញប្រព័ន្ធសរសៃប្រសាទរបស់នាង។ ណនបានរៀនដល់ថ្នាក់ទី ៩ ហើយអាចរកការងារធ្វើដើម្បីទ្រទ្រង់ការអប់រំ ប្អូនស្រីរបស់នាង។
“ការធ្វើដំណើរគឺជាបញ្ហាប្រឈមមួយសម្រាប់ខ្ញុំ ដោយសារតែខ្ញុំមិនអាចមើលឃើញ ស្រួល ហើយមិត្តរបស់ខ្ញុំរើសអើងខ្ញុំ ដោយហៅខ្ញុំថាខ្វាក់ តែខ្ញុំសូមអរគុណដល់ ឪពុកម្តាយនិងគ្រូបង្រៀនរបស់ខ្ញុំ ដែលតែងតែផ្តល់ការលើកទឹកចិត្តនិងជម្រុញ ខ្ញុំគ្រប់ពេល។ “
Ko Nort
Ko Nort is 30 years old and lives with her 6 siblings in Srey Snom commune, Siem Reap province. When she was a child, a dog bit her face and punctured her left eye resulting in a visual impairment. Nort faced severe discrimination within her community, especially among other children. She had to deal with bullying and people making fun of her visual impairment. Her parents supported her and have tried to find a doctor willing to operate on her eye. However, doctors have refused to operate as they fear that a surgery could damage her nerve system. Nort stayed in school until the 9th grade and was then able to find a job to support her younger sister’s education.
“Traveling is a challenge for me and because I can’t see easily, my friends discriminated me by called me blind but I’m so thankful that my parents and teachers keep give me motivations and hype me up every time.”
“If I didn’t have this accident I would be able to get good education and wouldn’t need to be regret that I can’t do many things so please be happy with who you are don’t blame yourself for how you look it all about keep your self-esteems up.”
“When I’m in the workshop, I saw many people who have even harder life than I do and for me, I will not let this impairment limit my goals and what I want to pursue in life!”
ផុន ធុល
ធុលជាស្រ្តីអាយុ ៣១ ឆ្នាំដែលនាងជាសកម្មជននិងជាអ្នកគ្រប់គ្រង ហិរញ្ញវត្ថុធ្វើការនៅសហព័ន្ធជនពិការ ក្នុងស្រុកស្រីស្នំ ខេត្តសៀមរាប។ នាងបានបាត់បង់ពាក់កណ្ដាលនៃដៃឆ្វេងរបស់នាងតំាងតែពីកើតមកពីពោះម្តាយម្លេះ។ ការសរសេរពិតជាឪបសគ្គសម្រាប់ធុលនៅពេលនាងដែលនាង កំពុងតែសិក្សាប៉ុន្តែនាងគឺជាសិស្សពូកែផ្នែកគណិតវិទ្យា។ ក្នុងជីវិតកុមារ ភាពរបស់នាង នាងបានជួបនូវការលំបាកជាច្រើន ដែលនាងត្រូវទទួល យកស្គាល់អំពីខ្សោយមួយនេះរបស់នាង។ បទពិសោធន៍ការងាររបស់នាង នៅអង្គការ HI បានផ្តល់ឪកាសដល់នាងដើម្បីចូលរួមក្នុងវគ្គសិក្ខាសាលា នានានៅភ្នំពេញ ដែលបាននូវកម្លាំងចិត្តក្នុងការឆ្ពោះទៅមុខ។
“ភាគច្រើន មនុស្សជាច្រើនតែងនិយាយពាក្យអាក្រក់ៗមកកាន់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែ ជំនួសឱ្យការតបទៅពួកគេវិញ ខ្ញុំបានគិតដល់ឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំ។ ដរាបណាឪពុកម្តាយនិងក្រុមគ្រួសារខ្ញុំសប្បាយចិត្តនោះ ពាក្យទាំងនោះ មិនអាចជា ហេតុផលដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំធ្លាក់ចុះក្នុងជីវិតនោះទេ។”
Phun Thul
Thul is a 31 year-old activist and financial manager working at People living with Disability Federation in Srey Snom commune, in Siem Reap province. Due to a complication during her birth, she had to have half her left arm amputated. Writing was very challenging for Thul when she was in school, but she soon discovered she was an outstanding math student. Her childhood was difficult as she struggled accepting her impairment. Her experience working with and participating in workshops with Humanity & Inclusion in Phnom Penh helped her grow and gave her the strength she needed to move forward.
“Most of the time, many people would say lots of mean things about me but instead of getting them back I would let it go and think of my parents. As long as my parents and family are happy, those words aren’t the reason that pull me down in my life.”